Boekverslag 'Volmaakte verdwijning', door Derwent Christmas

Volmaakte verdwijning
Derwent Christmas

Samenvatting:

“Illusionist Will Freedom besluit afscheid te nemen van Paulette, de vrouw die al vijfentwintig jaar zijn assistente is. Hij stelt die mededeling aan haar echter telkens uit, tot het laatste optreden van het seizoen zich aandient. Dan gebeurt er iets wat Will nooit had kunnen voorzien: tijdens de show verdwijnt Paulette. Zonder één spoor achter te laten. Naast ergernis en verbijstering maakt zich vooral een obsessieve nieuwsgierigheid van Will meester. Hoe is het mogelijk dat Paulette hem heeft overtroffen? In de dagen na de verdwijning stuit hij op de eerste schokkende aanwijzing.” – Hebban, https://www.hebban.nl/boeken/volmaakte-verdwijning-derwent-christmas

Mijn mening over het boek:

Mijn verwachtingen van 'Volmaakte verdwijning' waren aardig hoog. Meerdere klasgenoten die mij voor zijn gegaan en het boek al hadden gelezen, waren over het algemeen erg enthousiast. Ook mijn moeder vond het een erg goed idee dat ik nu ook maar eens van Derwent Christmas ging lezen. Mijn verwachtingen zijn allemaal uitgekomen: het boek is spannend, meeslepend en ook erg verrassend. Ik ben zeer tevreden!

Betoog:

Ik zou 'Volmaakte verdwijning' zeker aanraden aan mijn klasgenoten. En nee, ik ben niet tot deze conclusie gekomen omdat meneer Christmas mij anders waarschijnlijk boze blikken gaat werpen in de gangen, maar omdat ik het oprecht een heel goed boek vond. Zoals u in mijn balansverslag heeft gelezen, ben ik nog driftig op zoek naar mijn genre binnen de Nederlandse literatuur, en werd ik tot nu toe alleen maar aangetrokken tot boeken die uit een andere taal vertaald zijn. Tot nu. Ik las de vertaalde boeken omdat ik de verhalen spannend vond en ze me makkelijk meesleepten naar hun wereld. 'Volmaakte verdwijning' is dit ook gelukt.

Door de spanning van de hoofdvraag lees je het boek zomaar in een rits uit, maar de tweede tijdslijn voorkomt dat een beetje. De afwisseling in tijd- en verhaallijnen is goed voor de vorming van de achtergrond: in de tijdslijn van het verleden lees je hoe Will is geworden wie hij in de huidige tijdslijn is. Op pagina 43 zegt Albert Visser, de vader van Wilfred: “Jouw moeder en ik willen dat je tijd vrij maakt voor sociale contacten. Goochelen is belangrijk voor je, maar we denken dat de magie je naar binnen drukt en introvert maakt, terwijl je dat in aanleg niet bent.” Hieruit kun je opmaken dat het illusionisme Wilfred veranderd heeft, en nog steeds aan het veranderen is. “Ik beet op de binnenkant van mijn wang. Hoe was het mogelijk dat ik ontstaan was uit deze beperkte lieden? Ik was zoveel verder dan zij waren, begreep zoveel meer dan zij begrepen. Was ik geadopteerd?” (pagina 62). Will begint duidelijk wat arroganter en toch ook meer introvert te worden. Door uitspraken als deze maakt meneer Christmas Wilfred aardig onsympathiek. Dat is gewaagd, want over het algemeen wil een schrijver dat de lezers zich identificeren met de hoofdpersonen, en er zijn niet veel mensen die zichzelf als onsympathiek zouden omschrijven. Toch pakt het goed uit: je blijft elk hoofdstuk weer geboeid door Wilfred Visser.

Het is namelijk ook leuk om te lezen over de jonge Will, in het beginstadium van zijn carrière als illusionist, omdat er bij ons op school nu ook zo veel jonge mensen rondlopen met interesse in het illusionisme. Ik sta versteld van de kaarttrucs die sommige 6-vwo'ers foutloos kunnen doen, en anderen misschien iets minder foutloos. “Ik liet kaarten uit mijn handen glijden tijdens het schudden, de waaiers die ik normaal met een soepele handbeweging presenteerde werden niet mooi rond, schuiftechnieken mislukten.” (pagina 31) Om redenen als deze wordt het voor de lezers op het Bornego, en dat zijn er vrij veel, toch makkelijker om zich te identificeren met de hoofdpersoon: ze hoeven niet eens zichzelf met Wilfred te identificeren, ze kunnen dat ook doen met een van de jongens die ze op de gang met kaartenwaaiers hebben gezien. Dit argument is natuurlijk niet geheel objectief, maar ik vond het te belangrijk om niet te noemen.

Over de tijdslijn die zich afspeelt in het heden kan ik kort en bondig zijn: deze is gewoon heel spannend. Vanaf het moment dat Paulette verdween tot aan de onverwachte en enigszins komische ontknoping aan het einde van het boek was ik net zo wanhopig om erachter te komen wat er precies was gebeurd als Wilfred was. “’Ik moet het weten.’ ‘Alles wat ik te zeggen heb, is gezegd.’ ‘Het interesseert me niet waarom jij dit hebt gedaan, en geloof het of niet, het kan me zelfs niet schelen dat je het hebt gedaan. Het enige wat ik van jou wil weten is hoe je het geflikt hebt.’” (pagina 213) Het was een hele slimme zet om Paulette eerst de waarom te laten uitleggen – zo bleef de spanning nog iets langer bewaard, en groeide hij enorm in de laatste momenten voor de ontknoping.

Ik kan nog langer doorgaan over mijn geslaagde poging een weg te vinden in de Nederlandse literatuur, maar helaas staat de tijd en de opslagcapaciteit van mijn blog dat niet toe. Tot mijn grote vreugde zag ik echter dat wij ook “Twee tranen” in de boekenkast hebben staan! Ik verheug me erop om ook dit boek te verslinden, al mag ik deze niet meer lezen voor de lijst.