Boekverslag 'Twee vrouwen', door Harry Mulisch

Twee vrouwen
Harry Mulisch

Samenvatting:

"In 1975 verraste Harry Mulisch zijn publiek met een prachtig vertelde roman over de liefde tussen een gescheiden kunsthistorica en een jong meisje. In een meeslepende vertelling verweeft Mulisch de fatale liefde tussen Laura en Sylvia met de klassieke noodlotsdrama's van Orpheus en Oedipus." -Bol.com,  https://www.bol.com/nl/p/twee-vrouwen/666868844/

Mijn mening over het boek:

Twee vrouwen werd mij aangeraden door een van mijn klasgenoten, van wie ik het boek ook te leen heb gekregen, omdat ik deze kleine roman van de grote schrijver Harry Mulisch 'zo had weggewerkt'. Dit maakte mij uiteraard erg benieuwd naar het boek. Toch was ik het hier in het begin niet helemaal mee eens: ik moest even wennen aan het taalgebruik in 1975 (toen het boek uitkwam), maar toen ik daar doorheen was, las ik het verhaal zo door. 

Betoog:

Ik heb besloten dat ik Twee vrouwen niet aan zou raden aan mijn klasgenoten. Hoewel Harry Mulisch een grote naam is, beviel het boek mij minder dan ik had gehoopt. Twee vrouwen gaat, hoe verrassend, over twee vrouwen met een leeftijdsverschil die samen een lesbische relatie aangaan: Laura, de gescheiden conservator, en de jonge Sylvia Nithart uit Petten.

Twee vrouwen is uitgekomen in 1975, en daarom is het qua taal net iets anders dan hoe we vandaag de dag gewend zijn. In het begin moest ik daar erg aan wennen en als ik eerlijk ben, heeft het me gedurende het hele boek een beetje gestoord. Natuurlijk hoort zoiets bij een klassieker als deze, maar in dit geval kon ik de schoonheid van het woord "ofschoon" (pagina 99) of "Allicht" (pagina 120) even niet vinden. Ook struikelde ik af en toe over de opbouw van de zinnen: 'Eens had zij gezegd, dat zij in Zuid-Frankrijk begraven wilde worden, bij die Provence, waarover haar man dat beroemde boek had geschreven, waarin de liefde nog eens wordt uitgevonden, en dat zij vermoedelijk nooit gelezen had.' (pagina 12). De zin is erg lang en er staan maar liefst 5 komma's in. Ook de komma's geven mij een soort oud-Nederlands gevoel, doordat ze telkens weer voor het woordje "dat" worden geplaatst, ook als dat helemaal niet zou hoeven.

Toch beschreef Mulisch de dialogen erg kort en bondig, zoals op pagina 81: ''Sylvia, in godsnaam, zeg wat!' 'Er is niks.' 'Moet je ongesteld worden?' Nee.' 'Wat is het dan?' ...' Dit leest aan de ene kant lekker vlot, maar het kan aan de andere kant verwarring opwekken als het te lang zo doorgaat: wie zegt wat? 
Het idee van het verhaal spreekt mij verder wel erg aan. Een dame die na een mislukt huwelijk verliefd wordt op een jong meisje dat er vervolgens met haar ex-man vandoor gaat: je moet het maar verzinnen. Ook de "plotwending" tegen het einde vond ik mooi. ''Ik ben zwanger,' zei zij weer. 'Dat wilde je toch? Je wilde toch een kind van me hebben?' Zij legde haar handen op haar buik. 'Ik kom het je brengen.'' (pagina 118). De hoofdpersoon, Laura, wordt in het verhaal alle kanten op geslingerd, en dit bericht geeft je als lezer hoop en vreugde voor haar. Helaas is dat van korte duur, als Sylvia later op wrede wijze door Laura's ex-man Alfred om het leven wordt gebracht: 'Van de ene dode ben ik naar de andere gereisd. Sylvia ligt stil in haar graf in de duinen, ons kind begraven in haar. In Nice ligt mijn moeder gebalsemd in een kelder op mij te wachten. In Amsterdam zit Alfred in een cel; hij zal daar tijd in overvloed hebben voor zijn boek over het theater.' (pagina 131). Helaas geen happy end voor de hoofdpersoon, al had ik het haar erg gegund.

Hoewel het dus een erg interessant verhaal is, zou ik Twee vrouwen niet aanraden aan mijn klasgenoten. De uitwerking van het verhaal bepaalt het boek, en in dit geval vind ik dat het verhaal het ouderwetse taalgebruik en de ellenlange zinnen niet opheft. Je kunt dus van een groot schrijver als Harry Mulisch beter iets anders gaan lezen. ;)