Derwent Christmas
Samenvatting:
“Illusionist Will
Freedom besluit afscheid te nemen van Paulette, de vrouw die al vijfentwintig
jaar zijn assistente is. Hij stelt die mededeling aan haar echter telkens uit,
tot het laatste optreden van het seizoen zich aandient. Dan gebeurt er iets wat
Will nooit had kunnen voorzien: tijdens de show verdwijnt Paulette. Zonder één
spoor achter te laten. Naast ergernis en verbijstering maakt zich vooral een
obsessieve nieuwsgierigheid van Will meester. Hoe is het mogelijk dat Paulette
hem heeft overtroffen? In de dagen na de verdwijning stuit hij op de eerste
schokkende aanwijzing.” – Hebban, https://www.hebban.nl/boeken/volmaakte-verdwijning-derwent-christmas
Mijn mening over het boek:
Mijn verwachtingen van 'Volmaakte verdwijning' waren aardig hoog. Meerdere klasgenoten die mij voor zijn gegaan en het boek al hadden gelezen, waren over het algemeen erg enthousiast. Ook mijn moeder vond het een erg goed idee dat ik nu ook maar eens van Derwent Christmas ging lezen. Mijn verwachtingen zijn allemaal uitgekomen: het boek is spannend, meeslepend en ook erg verrassend. Ik ben zeer tevreden!
Betoog:
Ik zou 'Volmaakte verdwijning' zeker aanraden aan mijn
klasgenoten. En nee, ik ben niet tot deze conclusie gekomen omdat meneer
Christmas mij anders waarschijnlijk boze blikken gaat werpen in de gangen, maar
omdat ik het oprecht een heel goed boek vond. Zoals u in mijn balansverslag
heeft gelezen, ben ik nog driftig op zoek naar mijn genre binnen de Nederlandse
literatuur, en werd ik tot nu toe alleen maar aangetrokken tot boeken die uit
een andere taal vertaald zijn. Tot nu. Ik las de vertaalde boeken omdat ik de
verhalen spannend vond en ze me makkelijk meesleepten naar hun wereld. 'Volmaakte
verdwijning' is dit ook gelukt.
Door de spanning van de hoofdvraag lees je het boek zomaar
in een rits uit, maar de tweede tijdslijn voorkomt dat een beetje. De
afwisseling in tijd- en verhaallijnen is goed voor de vorming van de achtergrond:
in de tijdslijn van het verleden lees je hoe Will is geworden wie hij in de
huidige tijdslijn is. Op pagina 43 zegt Albert Visser, de vader van Wilfred: “Jouw moeder en ik willen dat je tijd vrij maakt
voor sociale contacten. Goochelen is belangrijk voor je, maar we denken dat de
magie je naar binnen drukt en introvert maakt, terwijl je dat in aanleg niet
bent.” Hieruit kun je opmaken dat het illusionisme Wilfred veranderd heeft,
en nog steeds aan het veranderen is. “Ik
beet op de binnenkant van mijn wang. Hoe was het mogelijk dat ik ontstaan was
uit deze beperkte lieden? Ik was zoveel verder dan zij waren, begreep zoveel
meer dan zij begrepen. Was ik geadopteerd?” (pagina 62). Will begint
duidelijk wat arroganter en toch ook meer introvert te worden. Door uitspraken als deze maakt meneer Christmas Wilfred aardig onsympathiek. Dat is gewaagd, want
over het algemeen wil een schrijver dat de lezers zich identificeren met de
hoofdpersonen, en er zijn niet veel mensen die zichzelf als onsympathiek zouden
omschrijven. Toch pakt het goed uit: je blijft elk hoofdstuk weer geboeid door
Wilfred Visser.
Het is namelijk ook leuk om te lezen over de jonge Will, in
het beginstadium van zijn carrière als illusionist, omdat er bij ons op school
nu ook zo veel jonge mensen rondlopen met interesse in het illusionisme. Ik sta
versteld van de kaarttrucs die sommige 6-vwo'ers foutloos kunnen doen, en
anderen misschien iets minder foutloos. “Ik
liet kaarten uit mijn handen glijden tijdens het schudden, de waaiers die ik
normaal met een soepele handbeweging presenteerde werden niet mooi rond,
schuiftechnieken mislukten.” (pagina 31) Om redenen als deze wordt het voor
de lezers op het Bornego, en dat zijn er vrij veel, toch makkelijker om zich te
identificeren met de hoofdpersoon: ze hoeven niet eens zichzelf met Wilfred te identificeren,
ze kunnen dat ook doen met een van de jongens die ze op de gang met
kaartenwaaiers hebben gezien. Dit argument is natuurlijk niet geheel objectief,
maar ik vond het te belangrijk om niet te noemen.
Over de tijdslijn die zich afspeelt in het heden kan ik kort
en bondig zijn: deze is gewoon heel spannend. Vanaf het moment dat Paulette
verdween tot aan de onverwachte en enigszins komische ontknoping aan het einde
van het boek was ik net zo wanhopig om erachter te komen wat er precies was
gebeurd als Wilfred was. “’Ik moet het
weten.’ ‘Alles wat ik te zeggen heb, is gezegd.’ ‘Het interesseert me niet
waarom jij dit hebt gedaan, en geloof het of niet, het kan me zelfs niet
schelen dat je het hebt gedaan. Het enige wat ik van jou wil weten is hoe je
het geflikt hebt.’” (pagina 213) Het was een hele slimme zet om Paulette
eerst de waarom te laten uitleggen – zo bleef de spanning nog iets langer
bewaard, en groeide hij enorm in de laatste momenten voor de ontknoping.
Ik kan nog langer doorgaan over mijn geslaagde poging een
weg te vinden in de Nederlandse literatuur, maar helaas staat de tijd en de opslagcapaciteit
van mijn blog dat niet toe. Tot mijn grote vreugde zag ik echter dat wij ook “Twee
tranen” in de boekenkast hebben staan! Ik verheug me erop om ook dit boek te
verslinden, al mag ik deze niet meer lezen voor de lijst.
